Daty, rocznice, chęć ich celebrowania – tak, jeśli z danym wydarzeniem się utożsamiamy, rozumiemy jego genezę, jesteśmy  pewni co upamiętniamy, kiedy  i dlaczego. A co wtedy, gdy rocznice się pojawiają, a my stajemy przed wyborem, które daty nam w danym momencie pasują, a które przeszkadzają ? Nie ma innej drogi jak sięgnięcie do źródeł i ich przywołanie. Natomiast, gdy zaczynamy przebierać w  źródłach, pozwalając sobie na ich cenzurę, robi się niebezpiecznie, można popełnić błąd. Takie działania powinniśmy pozostawić do kompetencji najwybitniejszych specjalistów w dziedzinie historii – autorytetom nauki dla danych epok.


/opracowali: Mieczysław Dej, Jan Marek Ka /


My popełniamy mały, choć ryzykowny krok. Akcentujemy datę – rok 1388. Potwierdzenie istnienia wielu wsi z naszych okolic nastąpiło właśnie wtedy,  w dokumencie z 1388 roku. A skąd o tym wiemy ? Ze źródeł !

W roku 1887, władze pruskich archiwów państwowych zebrały i opisały najstarsze poznańskie grodzkie dokumenty z lat 1386 – 99. Zadanie to powierzono polskiemu archiwiście Józefowi Lekszyckiemu. Oryginalne rękopisy dokumentów napisanych po łacinie zostały przepisane i udostępnione do szerszego wglądu w formie książkowej.


Dokument jest dostępny do wglądu pod linkiem. (Dostęp sprawdzono 2018-01-31)


I tu właśnie na stronie 50 pojawia się przy roku 1388 zapisek nr 392 dotyczący opola chojnickiego ( więcej o tym czym były opola, napisano na portalu ebiedrusko.pl przy okazji artykułu „Widziane z Biedruska. Podróż z Szeląga wzdłuż Warty na północ pod koniec XIX w. 3/3 (Glinno – Chojnica – Biedrusko)” dostęp sprawdzono 2018-01-31):

Potrafimy rozpoznać tu wiele nazw miejscowości znanych nam ze współczesności. Nas szczególnie zainteresowało Besdrofsko, gdyż wg stanu wiedzy na dziś, jest to pierwszy raz w historii, gdy zapisano na papierze nazwę Biedrusko lub jej odpowiednik.

W roku 2018 mija 630 lat od tej chwili.

Tekst po łacinie, przepisany na zlecenie lubiących porządek pruskich urzędników przez polskich archiwistów, został „uczytelniony” dla polskiej społeczności przez polskiego historyka Edmunda Calliera. „Akta grodzkie poznańskie z lat 1386-1399 pod względem geograficznym” znajdziemy w Wielkopolskiej Bibliotece Cyfrowej pod adresem. (dostęp sprawdzono 2018-02-01)

Staraniem zarządu archiwów państwowych wyszedł pierwszy tom najstarszych ksiąg grodzkich wielkopolskich, zawierający zapiski poznańskie z lat 1386-1399./Publicationen aus den K.Preussisschen Staatsarchiven. Veranlasst und unterstützt durch die K. Archiv-Verwaltung. Einundreissigster Band. J. von Lekszycki. Die ältesten grosspolnischem Grodbücher. Erster Band : Posen (1386-1399.) Leipzig, Verlag von S.Hirzel 1887./ Opracowanie tych cennych zabytków przeszłości naszej powierzono zasłużonemu archiwaryuszowi panu Józefowi Lekszyckiemu, który z zadania tego wywiązał się sumiennie i zaszczytnie. Prócz mozolnego odczytania napsutego wiekami rękopisu, skreślił p.Lekszycki w swej przedmowie obraz sadownictwa wielkopolskiego z końca XIV w. i uzupełnił wydawnictwo to dwoma skorowidzami, z których pierwszy poświęcony jest zachodzącym w księdze grodzkiej imionom własnym, a drugi przedmiotem treści ważniejszej.

                Księga poznańska zawiera 3124 zapisków, odzwierciedlających stosunki społeczne, na których ówczesne ustalenie składały się wieki poprzednie. Spisana w języku urzędowym tj. łacińskimprzechowała nam różne, drogocenne zabytki języka rodzinnego, powtarzając zwykle w dosłownem brzmieniu składane w grodzie świadectwa i przysięgi. Każdy prawie w niej zapisek mieści w sobie jaką nazwę geograficzną, kojarzącą się z imieniem osobowym. Toteż księga ta stanie się nieprzebraną skarbnicą dla uczonych badaczy przeszłości naszej.

                Pomijając różne podobnych badań odcienia, poświęcimy tę pracę ziemioznawstwu dziejowemu, wobec którego zapiski poznańskie ważne zajmą miejsce obok nowszego Kodeksu Wielkopolskiego, Księgi nadań Łaskiego i Regestrów poborowych z XVI wieku, wydanych przez A.Pawińskiego*[…]

* (omówione na portalu ebiedrusko.pl w artykule „Widziane z Biedruska. Biezdrowsko płaci podatki. XVI w.” dostęp sprawdzono 2018-02-01)

[…] Chojnica, leżąca o 14 staj na północ od Poznania i o 3 staje na zachód od lewego brzegu Warty, była czołem opola w r.1388.

Przedukazaniem się zajmujących nas tu akt grodzkich nie mieliśmy jasnego pojęcia o obszarach, zajętych przez takie opola; wiedzieliśmy tylko, że jak na parafie pod względem kościelnym, tak na opola dzielił się kraj pod względem administracyjnym. Osady, wchodzące w skład takiego opola płaciły pewien podatek, także opolem zwany, od którego książęta uwalniali różne sioła, zwłaszcza wsie osadzone na prawie niemieckiem.

Otóż akta poznańskie przechowały nam 41 nazw osad, które tworzyły opole chojnickie i które wszystkie leżą lub leżały w promieniu mniej więcej dwumilowym od Chojnicy. Odnośny zapisek grodzki nie wyklucza wprawdzie wniosku, że opole chojnickie składało się jeszcze z innych nie wymienionych tam osad, liczba atoli obecnych na wiecu jest tak poważna, że nam wystarcza do zakreślenia sobie odnośnych obszarów, które przecież poza granicę: Buk – Szamotuły – Obrzycko – Rogoźno – Kostrzyn – Poznań nie sięgały. Dla uwydatnienia opola chojnickiego podajemy poniżej szkic topograficzny i zestawiamy części jego składowe w porządku abecadłowym :

W dalszej części swojego opracowania Edmund Callier opisuje część z wymienionych miejscowości, łączy z nimi osoby znane z nazwiska i różne zdarzenia większej i mniejszej wagi, które zachodziły w tym czasie w tej okolicy.

Dla potrzeb niniejszego opracowania, pozostajemy przy nieskomplikowanym wniosku, że w 1388 roku Biedrusko już istniało !

Po latach nasi historycy potrafią powiedzieć już trochę więcej. Na podstawie przeprowadzonych badań archeologicznych i analiz dostępnych różnych źródeł , ich pochodzenia i stopnia zaufania do nich   w sposób przejrzysty opisano proces osadnictwa naszych okolic. Taka publikacja została wydana w 2017 roku !

„Radzim .Gród i wieś nad Wartą” Andrzej Kowalczyk, Michał Skoczyński, Andrzej M. Wyrwa Biblioteka Studiów Lednickich, tom XXXVI, seria A, tom 8, Dziekanowice 2017.


Źródło zdjęcia : www.lednicamuzeum.pl , Fot. M.Jóźwikowska


W recenzjach wydawniczych pojawiły się takie jej oceny:


Fragmenty ulotki towarzyszącej promocji wydawnictwa.

Dlaczego  to dzieło współfinansowane między innymi przez samorządy Obornik, Murowanej Gośliny jest dla nas interesujące? Odpowiedź jest prosta, bo nie ogranicza się do samej kasztelanii radzimskiej, grodu czy wsi Radzim, swoim zasięgiem obejmuje również obszar dzisiejszej gminy Suchy Las i proces osadnictwa okolic.

Ponownie zaczynamy nasze analizy w roku 1388. Przy okazji badania zależności pomiędzy opolem chojnickim , a ośrodkiem kasztelańskim w Radzimiu padają takie słowa:

Z zapiski sądowej z 1388 roku wynika, ze opole chojnickie stawało na rokach sądowych i zostały zasądzone mu nieznane kary pieniężne. Wymieniono przy tej okazji 41 skazanych miejscowości, spośród 70 wsi, jakie w tym czasie istniały na terytorium opola. Rzut oka na mapy osadnictwa pozwala zauważyć, że opole to zajmowało terytorium po obu stronach rzeki Warty, głównie jednak na jej lewym brzegu; jego granice da się częściowo odtworzyć na podstawie wspomnianego wykazu wsi z XIV wieku (ryc.107).


Źródło: „Radzim. Gród i wieś nad Wartą”


Wydaje się, że powiązanie daty 1388 z pierwszym zaznaczeniem w dokumentach istnienia wsi Biedrusko, mamy już potwierdzone.  Do tej daty skłaniają też wpisy z bazy internetowego  Słownika historyczno-geograficznego ziem polskich w średniowieczu prowadzonego przez Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk . Po wpisaniu hasła  Biedrusko lub  Biezdrowsko. (dostęp sprawdzono 2018-02-01) też jako najstarsza pojawia się data 1388.

A co było wcześniej? Przecież te wsie musiały istnieć wcześniej, skoro w 1388  nakładano na nie kary. Całe opole istniało wcześniej! Dla części osad istnieją starsze jeszcze dokumenty, dla pozostałych pozostają tylko informacje pochodzące od archeologów z wykopalisk.

Opisu początku osadnictwa dla interesujących nas terenów, podjęli się również autorzy tomu: „Radzim .Gród i wieś nad Wartą”.

Na wstępie zajmiemy się skupiskiem osadniczym wyodrębnionym w dolnym biegu Wełny i przy jej ujściu do Warty. Najwcześniej pojawiło się tutaj osiem osad z okresu między V a VIII wiekiem (Kowanówko stan. 2 i 3, Rudki stan 1, Gołaszyn stan 29 i Oborniki stan,5, 5a, 15,21) po obu stronach rzeki Warty, w odległości 2 do 3 km na południe i północny wschód od Obornik(Hensel 1959, s.135; Hensel, Hilczer-Kuratowska 1980, s.432; Jasnosz 1980,s.94,107 ryc105; Wielgosz-Skorupka 2005, s.327-328). W IX  –  połowie X wieku powstały dwie osady w Rożnowicach (stan.6 i 7).

W identyczny, szczegółowy sposób, autorzy opisują na podstawie opracowań badań wykopaliskowych prawdopodobne daty powstawania osad w okolicach dzisiejszego Rożnowa, Gołaszyna, Obornik, Kowanówka. Czytamy również:

Na przełomie VIII i IX wieku ( faza B/C wczesnego średniowiecza) najprawdopodobniej powstała niewielka osada na lewym brzegu Warty naprzeciw wyspy rzecznej w Radzimiu […]  w fazie D wczesnego średniowiecza (połowa X – pierwsza połowa XI wieku) do radzimskiego zespołu osadniczego dołączyła osada w Maniewie (stan.2), najprawdopodobniej dwie osady w Radzimiu oraz cmentarzysko w nieistniejącym dziś Trzuskotowie


Źródło:   „Radzim .Gród i wieś nad Wartą”

Znacznie trudniej przedstawia się sprawa z wyodrębnieniem jakichkolwiek skupisk osadniczych wzdłuż rzeki Warty, na odcinku od Radzimia do Naramowic. Na prawym brzegu nie ma żadnych pewnych śladów dotyczących istnienia grodziska wczesnośredniowiecznego, oprócz skąpych wzmianek o domniemanym obiekcie obronnym o Owińskach. Natomiast na lewym brzegu Warty istniał gród w Glinnie, o niezbyt pewnej formie (wklęsły) oraz gród o nieustalonej chronologii i formie w Chojnicy 47.

47 Michał Kara (2009, s.209-210) zalicza gród w Glinnie do najstarszych warowni datowanych na fazę B lub B-B/C wczesnego średniowiecza (wg Witolda Hensla), zaliczając jednocześnie ten obiekt do domniemanych miejsc obrzędowych z okresu historycznej Wielkopolski. Autor przypuszcza, że likwidacja grodu w Glinnie ( i innych) mogła mieć związek z budową w początkach X wieku grodu na poznańskim ostrowie (Kara 2009, s 245; por. Kurnatowska, Łosińska 1985, s.81; Kirschke, Prinke 1995, s.50; Kara 2013, s.144, ryc2).

                W trakcie badań Archeologicznego Zdjęcia Polski i prac weryfikacyjnych (1995-1997) stwierdzono, że również Biedrusko tworzyło niewielki zespół osadniczy o powierzchni około 4-6 km2 , w którego skład wchodziły: grodzisko wklęsłe (stan.3 – faza B-C wczesnego średniowiecza), osada otwarta (stan.17), domniemana osada (stan.52) oraz osada na stanowisku 70 (Chojnica; Kirschke, Prinke 1995 ,s.42, 49-52).

 

Dalej czytamy o osadach otwartych w okolicach Promnic już w VI-VII wieku, w  Owińskach pierwsza osada pochodziła z VIII-X wieku . Początek osadnictwo w okolicach Miękowa datuje się na VIII – IX wiek.

[…] Niezbyt jasno przedstawia się sprawa grodu w Glinnie, datowanego na VII-VIII wiek, wokół którego nie zlokalizowano dotąd żadnych śladów osadnictwa otwartego (Kowalenko 1938, s.15, 204-205; Hensel 1953, s.30; Żak 1978, s.48; Kurnatowska, Łosińska 1985, s.81, ryc 105; Kara 2009, s.269). Wpływ na tę sytuację związaną z rozpoznaniem tego obszaru mógł mieć m.in. istniejący na tym terenie plac ćwiczeń wojskowych, który poważnie ogranicza możliwości badawcze archeologom. Także las utrudnia wykonanie badań powierzchniowych, które służą oznaczeniu nowych i weryfikacji znanych stanowisk archeologicznych. Sądzimy jednak, że dalsze badania terenowe dostarczą nam w przyszłości takich śladów, które z pewnością potwierdzą, iż gród był w czasach przedpaństwowych ośrodkiem niewielkiej jednostki terytorialnej.[…]

Kolejne informacje przenoszą nas na drugą stronę poligonu w Biedrusku, czyli na obszar, gdzie leży przeważająca powierzchnia dzisiejszej gminy Suchy Las.

[…] Bardzo interesująco przedstawia się rozwój skupiska osadniczego położonego w dolinie Jeziora Kierskiego, Kierskiego Małego i rzeki Samicy (ryc.105). W VIII-X wieku powstał tutaj rozległy gród wklęsły o zarysie kolistym w Pawłowicach, w pobliżu którego istniała w tym czasie osada otwarta (Pawłowice stan.1 s. 142; Kowalenko 1938, s.275; Hensel, Hilczer – Kurnatowska 1980, s. 36-40; Kurnatowska, Łosińska 1992, s.142; Kirschke,Prinke 1995, s.42). Znaczny rozwój osadnictwa zauważalny jest w fazie C wczesnego średniowiecza ( IX – pierwsza połowa X wieku), kiedy powstało siedem osad otwartych (Kiekrz stan.2 i bez numeracji, Krzyżowniki stan.2, Złotniki stan. 67, Psarskie stan. 4 i6 oraz Chyby stan. 3; Hensel 1959, s.61-63, 177-178;

 Żak 1978, s.48; Hensel, Hilczer-Kurnatowska 1980, s.230-232), w związku z czym powierzchnia skupiska osiągnęła około 20-25 km2. Dalsze zagęszczanie osad nastąpiło w fazie D wczesnego średniowiecza (połowa X – pierwsza połowa XI wieku). Powstały wtedy trzy osady w Psarskich (stan 2,5,7), jedna w Krzyżownikach (stan.3), dwie w Kiekrzu (stan. 1 i bez numeracji), dwie osady oraz cmentarzysko szkieletowe i stanowisko nieokreślone w  Złotnikach ( stan. 3, 61, 74, 4), dwie osady w Suchym Lesie (stan. 14 i bez numeracji), jedna osada w Chybach (stan.1), cmentarzysko szkieletowe we wsi Wielkie oraz stanowiska nieokreślone w Krzyżownikach i Psarskich (Rajewski 1939, s.44; Hensel 1950, s.123; Łuka 1952, s.168-170; Piaszykowa 1955, s. 182; Hensel 1959, s. 60-63; Żak 1978, s,48; Hensel, Hilczer-Kurnatowska 1980, s.229-233; 1987, s.229). Powierzchnia jednostki w tym okresie mieściła się w granicach 30-35 km2. […]

 

Jednostki osadnicze w Chludowie oraz Zielątkowie określono na fazę A ( lata 500-600 ) wczesnego średniowiecza. W kolejnych wnioskach autorzy grupują osady w skupiska osadnicze.

W tym momencie, dzięki autorom książki „Radzim. Gród i wieś nad Wartą” mamy już z grubsza uporządkowane ważne informacje odnośnie Biedruska. Pierwsze osady są tu datowane na „fazę B-C wczesnego średniowiecza”. Co możemy  szacować na ok. VII-X wiek lata ok. 600 do ok. 950. Pierwszy zapisek – miejscowość wzmiankowana była w 1388 roku.

Na podobne lata wstępnie datuje się powstanie grodu w Glinnie.


Zdjęcie. Grodzisko w Glinnie rok 2016. Źródło : internet.

Kontynuując naszą lekturę , dochodzimy do bardzo ciekawego jej fragmentu:

Przeanalizujemy teraz charakter opola chojnickiego pod kątem chronologii. Otóż biorąc pod uwagę pierwszy zapis źródłowy, dowiadujemy się że: dwie miejscowości pochodzą z XII wieku 64,

64 Są to Suchy Las (1170 rok) i Objezierze (1170 rok); dane statystyczne w przypisach 64-70 pochodzą z kartoteki autora.

Osiem miejscowości odnotowano w XIII wieku 65,

65 Bolechowo 1252 rok, Chludowo 1252 rok, Piątkowo 1253 rok, Radojewo 1236 rok, Sady 1288 rok, Swadzim 1288 rok, Wargowo 1218 rok,

oraz aż trzydzieści jeden ma swoją pierwszą wzmiankę źródłową z XIV wieku 66, wśród których osiemnaście pojawiło się dopiero we wspomnianej zapisce z 1388 roku. Charakterystyczne jest to, że w dwudziestu czterech miejscowościach (58,4%) opola chojnickiego odkryto archeologiczne ślady osadnictwa wczesnośredniowiecznego, z których aż siedemnaście (42,4%) ma swoją pierwszą wzmiankę źródłową dopiero w XIV wieku.

66 Baranowo 1360 rok, Biedrusko 1388 rok, Bielawy 1388 rok, Chojnica 1337 rok, Chrustowo 1388 rok, Chyby 1388 rok, Drogocin 1388 rok, Glinienko 1388 rok, Glinno 1387 rok, Kowalewko 1388 rok, Krzyżowniki 1388 rok, Lubicz 1387 rok, Maniewo 1388 rok, Miękowo 1388 rok, Morasko 1388 rok, Mściszewo 1388 rok, Naramowice 1366 rok, Nowa Wieś 1380 rok, Ocieszyn 1337 rok, Pawłowice 1366 rok, Przebędowo 1388 rok, Rożnowo 1387 rok, Sobota 1367 rok, Strzeszyn 1386 rok, Strzeszynek 1388 rok, Szymankowo 1388 rok, Tworkowo 1386 rok, Uchorowo 1388 rok, Uścikowo 1356 rok, Zielątkowo 1388 rok, Żukowo 1388 rok.

Rzut oka na mapę osadnictwa (ryc.107) /powyżej/ –  pozwala dostrzec interesujący fakt, że aż dwadzieścia dziewięć miejscowości posiadających swoją pierwszą wzmiankę źródłową do 1388 roku pominięto w wykazie opola chojnickiego. Według danych źródłowych przedstawia się to następująco: jedna osada ma dwunastowieczną metrykę 67,

67 Wielkie 1170 rok

siedem osad pochodzi z XIII wieku 68 ,

68 Są to Kobylniki 1288 rok, Kowanowo 1257 rok, Kowanówko 1257 rok, Oborniki 1299 rok, Owińska 1299 rok, Trzuskotowo 1282 rok, Umultowo 1253 rok,

oraz z wieku XIV dwadzieścia jeden osad 69 ,

69  Boduszewo 1388 rok, Bogdanowo 1356 rok, Bytkowo 1387 rok, Cietrzewka Młyn 1368 rok, Głęboczek 1387 rok, Golęczewo 1313 rok, Gołaszyn 1387 rok, Kiekrz 1381 rok, Knyszyn 1387 rok, Łagiewniki 1386 rok, Łukowo 1387 rok, Murowana Goślina 1355 rok, Niemieczkowo 1361 rok, Nosilno 1387 rok, Nowa Wieś(k. Obornik) 1356 rok, Psarskie 1387 rok, Słonawy 1356 rok, Starczanowo 1364 rok, Trojanowo 1358 rok, Wielżyn 1387 rok, Złotniki 1308 rok,

z tej liczby jedenaście osad (37,8%) znanych jest z wcześniejszych danych archeologicznych. W grupie wsi wspomnianych w 1388 roku znajduje się sześć osad później zaginionych, natomiast w grupie tam pominiętych zarejestrowano dziewięć osad 70 ,

70 Są to : Bielawy, Chojnica, Cietrzewka Młyn, Drogocin, Glinienko, Glinno, Knyszyn, Lubicz, Łagiewniki, Nosilno, Nowa Wieś, Radzim, Słonawy (Młyn), Trzuskotowo, Tworkowo, Umultowo, Wielżyn,

                Na tle powyższych zestawień trudna jest więc do utrzymania teza o późnym osadnictwie na obszarze opola chojnickiego. Możemy raczej mówić o braku potwierdzenia w źródłach wcześniejszego istnienia pewnej grupy osad wiejskich.


I po tych statystycznych zestawieniach pozostawiamy tom książki wydany przez Muzeum Pierwszych Piastów na Lednicy już na półce, w zaszczytnym miejscu. Choć publikacja została wydana jesienią 2017 roku, jej nakład niestety został już wyczerpany, o czym dowiadujemy się ze strony  Wydawcy. (stan sprawdzony na dzień 2018 – 02 -02 )

Z powyżej przedstawionych danych powtórzymy jeszcze raz daty dotyczące Suchego Lasu, miejscowości w której ulokowany jest urząd naszej gminy.

W fazie D wczesnego średniowiecza (lata 950 -1050) umiejscowiono w czasie pierwsze osady w Suchym Lesie. Natomiast w dokumentach chronologicznie Suchy Las był wzmiankowany w 1170 roku. Taka informacja jest niejako uzupełnieniem naszego poprzedniego artykułu „Najważniejsze nasze rocznice. Jakie daty świętujemy, pamiętamy. Ile lat ma nasza gmina i sam Suchy Las?” (dostęp sprawdzony 2018-02-02). Wówczas zastanawialiśmy się nad sensem łączenia rocznic sucholeskich z rokiem 1218. Dziś rozszerzamy niejako wachlarz dat do dyskusji jeszcze o rok 1170!

Znamy pochodzenie tej daty, to dzieło życia Jana Długosza, spisane w XV wieku „Annales seu cronicae incliti Regni Poloniae” („ Roczniki, czyli kroniki sławnego Królestwa Polskiego” księgi V i VI).


Fragment rękopisu „Roczników …” źródło polona.pl

A powód pojawienia się  nazwy Zuchilyecz ,czyli Suchy Las Długosz opisał w sposób następujący:

ROK PAŃSKI 1170. Książe Wielkopolski Mieczysław zakłada w Poznaniu szpital św. Jana Jerozolimskiego.

Szóstego maja książę Wielkopolski i Pomorza Mieczysław, czyli Mieszko, chcąc w czynie dać wyraz życzliwości, jaką żywił wobec ubogich i nieszczęśliwych osób, mieszkających w jego mieście Poznaniu, za radą biskupa poznańskiego Radwana funduje w Poznaniu przy kościele św. Michała szpital. Pieczę nad nim i jego zarząd poleca braciom szpitalnym św. Jana Jerozolimskiego, wyznaczając i dając temu szpitalowi jako wieczny dar swoje wsie książęce: Nitkowy, Jagodno, Samoczirnska, Górkę, Glinkę, Gosztowo, Glejszewo, Czyrnielino i Jarogniewy ze wszystkimi poddanymi i wszelkimi przynależnościami należącymi do tych wsi. W celu lepszego zaopatrzenia go wymieniony biskup poznański Radwan dał na zawsze, zapisał i ofiarował należące do jego biskupiego stołu dziesięciny w wymienionych wsiach; a nadto dziesięciny we wsiach Miłostowo, Andrzejewo, Wygonowo, Wielikie,  Suchylas, Objezierze i Lipnica, wyróżniając dzięki zbożnej hojności wymienione miejsca.

Źródło tłumaczenia: link. (dostęp sprawdzono 2018-02-02).

Rok 1170 przywołują autorzy książki „Radzim …”.  Rok 1170 pojawia się  również w  naszym poprzednim artykule, gdzie za źródło informacji podawaliśmy prowadzony przez Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk elektroniczny  „Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu.” Tam również przy haśle Suchy Las, jako pierwszy pojawia się zapis 1170, choć zaakcentowany przez „!”.

Czy zatem przyjęcie tezy,że Suchy Las był wzmiankowany już w 1170 jest poprawne? Jeśli tak, to za dwa lata, będziemy obchodzić 850 rocznicę opisanego wydarzenia, co przekłada się na 850-lecie Suchego Lasu (miejscowości). Jeśli natomiast chcemy obchodzić rocznicę roku 1218, gdy powstał dokument do którego po latach (nie wiemy ilu) dopisano Suchy Las, to w bieżącym roku wypada rocznica 800 lat, gdy taki dokument sporządzono. Jeżeli chcemy odrzucić zapisy Długosza, to należy taką cenzurę historyczną podeprzeć opinią uniwersyteckich autorytetów czasów średniowiecza i ją opublikować, co skutkowałoby również wprowadzeniem stosownych korekt do cytowanych przez nas źródeł.

Wydaje się również wysoce prawdopodobnym, że skoro w roku 1170 ufundowano szpital joannitów, to już wtedy należało zadbać o zapewnienie finansowania jednostki, co nie stałoby w sprzeczności z zapisami Długosza. Nie wiemy jaką wiedzą on dysponował pisząc „Kroniki …” , ale bezsprzecznym jest, że od ufundowania szpitala dzieliło go mniej niż 300 lat, a nas dzieli prawie 850 !

W zasadzie dochodzimy do prawie identycznych wniosków historycznych, co  Pan Błażej Cisowski w artykule opublikowanym w „Gazecie Sucholeskiej” w numerze z 1 stycznia 2017. Suchy Las istniał już w 1170 roku , a data 1218 jest wielce problematyczna.  Czy mamy świętować okrągłą rocznicę w oparciu o datę – rok 1218 ?



Wycinek z treści artykułu. Pełna treść dostępna w linku . (dostęp sprawdzono 2018-02-02)

Gazeta Sucholeska  nr 01(165) styczeń 2017


Kwestia jakie wydarzenie z historii chcemy świętować pozostaje kwestią otwartą i wciąż dyskusyjną. Aktualnie dokonane wybory będą skutkować na kolejne lata i wieki.

 

Mieczysław Dej, Jan Marek Ka.

 

Komentarze

2 odpowiedzi na „Najważniejsze nasze rocznice. Jakie daty świętujemy, które pamiętamy. Rok 1388!”

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.

Pogoda dla Biedruska
3°
pochmurnie
wilgotność: 58%
wiatr: 2m/s wsch. - płd. wsch.
Max: 4 • Min: 3
11°
Śr
10°
Czw
12°
Pt
Weather from OpenWeatherMap