Między Poznaniem a Biedruskiem mamy niezwykłe lecz mało znane miejsce. Idealne na spacer lub krótką przejażdzkę rowerem. Mowa o „Dębach Marianowskich” położonych nad zachodnim brzegiem Warty, na wysokości klasztoru w Owińskach. Miejsce to ma ponadprzeciętny urok i niebanalną historię.
Nie ma lepszego sposobu na poznanie tego punktu, jak obranie azymutu i dotarcie tam samemu / z przyjaciółmi / z rodziną. Do tego zachęcam, a poniższy artykuł potraktujmy jako krótki przewodnik.
Punkt startowy
Jeżeli Dęby zamierzamy zwiedzić pieszo to najbliższym możliwym i bezpiecznym miejscem parkingowym jest Łysy Młyn (zaznaczono na mapie pod LINKIEM). Sam Łysy Młyn i tereny okalające są wspaniałą ucztą dla fotografów i łowców lokalnych historii. Jednak z uwagi na spruchniałą drewnianą ścieżkę pośród mokradeł, warto będzie wrócić tu w terminie późniejszym.
Po zaparkowaniu trasę do dębów musimy zacząć od przejścia przez ruchliwą drogę Biedrusko-Radojewo a następnie udajemy się polną drogą na wschód.
Na trasie
Po pierwszych kilkudziesięciu metrach droga znika w lesie i można poczuć się jak w wielkiej puszczy. Co kilkaset metrów napotykamy pojedyncze, wyjątkowe drzewa, które pobudzają naszą wyobraźnię. Pierwszy potężny dąb jest na skrzyżowaniu już po 1700 metrach od parkingu. Apogeum ma miejsce po podwojeniu tego dystansu.
Podążając polnymi drogami, mijając kilka lokalnych zabudowań w pewnym momencie kierunek wędrówki zmienia się na północ. Po około stu metrach możemy podziwiać kilkadziesiąt Dębów Marianowskich. Obwód wielu z nich przekracza 5 metrów. Wiek drzew szacowany jest na ponad 200 lat. Większość z nich to żywe i zdrowe okazy. Są jednak i takie, które z roku na rok coraz bardziej zasilają już leśną ściólkę. Nie ma co rozpaczać – to naturalna kolej rzeczy.
Tak prezentuje się nagromadzenie pomników przyrody na tym terenie:
Oprócz leśników, trudnego wyzwania policzenia i zinwentaryzowania drzewostanu podjęli się w latach 90″ mieszkańcy Biedruska i lokalni społecznicy. Dokumentacja została przedłożona m.in. w Gminie Suchy Las a kserokopie istnieją po dziś dzień.
Historia w tle
Przy samych dębach warto nieco zwolnić. Rozejrzeć się i zastanowić, jakich wydarzeń drzewa mogły być świadkami. Droga początkowa z kierunkiem na wschód to niegdyś, ponad 100 lat temu i więcej, bardzo popularny szlak prowadzący do nieistniejącej już przeprawy promowej nad Wartą.
Z owej przeprawy skorzystał dawno temu pewien znajomy nam Francuz na przełomie XVIII i XIX wieku. Więcej o tej szalonej szarży można przeczytać w artykule Pana Mieczysława „UnPolonais passe partout!”
O samej przeprawie, informacji warto poszukać w tekście Przeprawa promowa
Kolejna ciekawostka dotyczy samego powstania tak majestatycznego lasu dębowego na tym terenie i sposobu w jaki dotrwał do dnia dzisiejszego.
Miejsce do rozwoju dębiny jest tu idealne. Jednak dlaczego nikt dawno temu nie zajął tego cennego surowca przy użyciu siekier i pił?
Na styku Potoku Młyńskiego i drogi położona była nieistniejąca już osada Trzęsiska („Trzeciska„, mapa XIXw.). Moim zdaniem sąsiadujący z gospodarstwem las mógł służyć między innymi jako miejsce postoju na szlaku handlowym lub wygodne miejsce do oczekiwania na przeprawę promową. Dlatego właśnie pomimo iż drewno dębowe było i jest bardzo cenione, nikt nie ważył się ścinać lasu.
Pewne jest jedno: historia pomogła przyrodzie, a Dęby Marianowskie stały się miejscem szczególnym już w XIX wieku. Według lokalnych przekazów polana przy dębach była odosobnionym miejscem gdzie pojedynkowali się skłóceni magnaci i różnego pochodzenia wojacy. Nie tylko na szable! Broń palna w postaci pistoletów/rewolwerów także była dopuszczana jeśli obie strony wyraziły taką wolę. Procederowi sprzeciwił się kościół i całkiem możliwe, że po tej reakcji pojedynki już nie odbywały się, albo miejsce zmieniono.
Magia i „Czakram Marianowski”
Będąc pośród zielonych dębowych olbrzymów można poczuć się dziwnie. Człowiek w tym miejscu uświadamia sobie jaki jest mały i jak niewiele wiosen widział.
Chwila nostalgii i zadumy może zostać przerwana, na przykład przez osoby poszukujące lokalnych czakram, czyli miejsc dających energię. Drzewo mające 5 metrów w obwodzie nie jest łatwo przytulić, jednak próbujących coraz więcej.
Osobiście, z uwagi na zarejestrowane statusy pomników przyrody zachęcam bardziej do odpoczynku przy dębach i uwiecznienie najpiękniejszych na choćby kilku fotografiach. To samo w sobie daje dużo radości.
Powrót na parking
Z tego miejsca wychodzi się z myślą, że jeszcze będziemy tu wracać. Dla osób spacerujących, polecana jest trasa powrotna, która na wcześniejszej mapce oznaczona jest czasem 42 minuty. Jesienią zadowoleni mogą być grzybiarze. Całość spaceru wyniesie 6-7km.
Biegaczom i rowerzystom poleca się powrót zahaczając o Biedrusko. W zależności od wybranej drogi przebyty dystans będzie mieć 11-13 km. Swoją trasę biegową wyznaczyły także Lasy Państwowe wraz z partnerami społecznymi:
Na kilkaset metrów przed jezdnią warto rozejrzeć się w poszukiwaniu dawno zapomnianego miejsca pamięci. Odnalezienie drewnianego krzyża pośród drzew nie należy do najłatwiejszych zadań. Małe ułatwienie na naszych łamach pod LINKIEM. Pomocny w tekście jest podpunkt: „Krzyż niedaleko osady Łysy Młyn”.
Kończąc wędrówkę przechodzimy bezpiecznie pod drogą asfaltową, mijamy odrestaurowany młyn i jezioro. Tak docieramy do parkingu, gdzie jeszcze można spędzić czas na polu piknikowym.
Dęby Marianowskie to wyjątkowe miejsce i nadal niezatłoczone. W najbliższym czasie stanie się nieco bardziej popularne z uwagi na budowaną kładkę przez Wartę. Co ciekawe kładka jest niemal dokładnie w tym miejscu co prom rzeczny sto lat temu. polecam zatem przynajmniej dwie wędrówki: teraz zanim zbudują kładkę i za rok rozszerzając spacer o Owińska.
Takich wypraw nigdy dość!
Komentarze
Biedrusko ma we krwi.
Politolog z dwiema specjalnościami.
Wieloletni Instruktor Związku Harcerstwa Polskiego.
Prywatnie pasjonuje się historią, polityką i geografią małych miejscowości. Zawodowo zajmuje się marketingiem i public relations.
Dodaj komentarz